To miasto nigdy nie śpi w soku nowojorskich ulic końca XX wieku

Wydawało się fotografowi i fotografowi Carrie Boretz, że Nowy Jork zawsze był zatłoczony ludźmi, którzy tylko znali to całowanie, spanie i marzenie o pięknie. Jej książka "Ulica", która ukaże się na drugi dzień, poświęcona jest kronikom jej przygód w megalopolis w latach 1975-1998, kiedy z zapartym tchem zaangażowała się w badanie opanowanych przez konflikty, lęki, ale jednocześnie i dobroć miasta..

(15 zdjęć ogółem)

Źródło: culturainquieta.com

Pracując z The New York Times, fotograf zdała sobie sprawę z jej predyspozycji do pracy z miejscami, do których była emocjonalnie przywiązana. Muszę powiedzieć, że Carrie nigdy nie chciała przekraczać granic dozwolonych przez moralne i etyczne normy na drodze do epicentrum prostego miejskiego życia. Wręcz przeciwnie, zawsze starała się odkrywać miasto i jego mieszkańców, stając się jednym z nich, próbując wyczuć charakterystyczną wrażliwość i wrażliwość nowojorczyków. Jego celem nigdy nie było mówienie o żadnych "żółtych" wrażeniach, głównym tematem były małe sprzeczności i konflikty z okolicznościami, na które często nie zwracamy uwagi..

W najbardziej owocnych latach pracy, Boretz w Nowym Jorku był raczej trudnym i bezlitosnym miastem, ale zdjęcia z Ulicy mówią o tych bardzo delikatnych, cienkich związkach między ludźmi, dzięki którym idee o ludzkości jeszcze nie zapadły w otchłań. Niektórzy wolą scharakteryzować te czasy jako "lata, kiedy ludzie nie mieli nic świętego", ale obrazy Carrie mówią o czystości serc, która sama w sobie wydaje się być jakimś niezrozumiałym, wiecznym klejnotem ukrytym gdzieś w pobliżu, rozpuszczonym w powietrzu parków, domów i skrzyżowania, które nigdy nie śpią.