Beztroskie życie nocne Brytyjczyków w latach 80-90 w obiektywie fotografa klubowego Adama Friedmana

Dziś nagłówki gazet nie są optymistyczne: "Brytyjskie kluby nocne kończą się alarmująco, według statystyk" "Dlaczego brytyjskie kluby nocne umierają (mówi właściciel klubu nocnego)," "Jak możesz ocalić londyńską kulturę klubową?". Historia mówi, że przed wprowadzeniem licencji, możliwością narzekania na hałas i wysokie koszty wynajmu pomieszczeń, które praktycznie zniszczyły małe zakłady, londyński West End, East End i częściowo w południowo-zachodniej części brytyjskiej stolicy miały własną kulturę klubową..

Rzeczywistość jest znacznie bardziej skomplikowana niż taki punkt widzenia, ale wniosek wciąż sugeruje jedno: kluby zamykają się szybciej niż otwierają się nowe zakłady, nie tylko w Londynie, ale w całej Wielkiej Brytanii. Do końca 2015 roku Wielka Brytania straciła około połowy klubów od dziesięciu lat. Ale dzięki fotografom, którzy udokumentowali życie nocne w latach 80. i późniejszych, dzisiaj jest coś więcej niż mgliste wspomnienia dzisiejszych 45-latków, aby poznać szczyt brytyjskiej kultury klubowej..

(Łącznie 17 zdjęć)

Źródło: VICE

Jojo's.

"To, co zawsze kręciłem, to nie tyle muzyka, co taniec" - mówi Adam Friedman, 53-letni fotograf, którego nocne obrazy z lat 80. i 2000. są przechowywane w archiwum Klubu Młodzieży i są wyświetlane. wystawa, która otworzyła się we wschodnim Londynie 7 lipca. "Zrobiłem przyjemność i myślę, że jest to siła niedoszacowana, to antidotum na wszystkie złe rzeczy na świecie, można powiedzieć, nasze supermocarstwo".

Dingwalls.

Kiedy rozmawiasz z Adamem już prawie 30 lat po jego powrocie do Londynu z Nowego Jorku, gdzie nakręcił subkulturę i imprezowiczów klubowych, jest tak samo zafascynowany sanktuarium nocnego klubu, jak wtedy, gdy był nastolatkiem. Mówi, że dorastał na północy Londynu i zainteresował się klubami, angażując się w punk i muzykę na żywo. Kilka lat później udało mu się sfotografować ludzi na centralnym Manhattanie - od swoich hiszpańskojęzycznych sąsiadów po "facetów z Wall Street, którzy rzucali pieniądze w takie miejsca jak obszar, trwoniąc tysiące nocy", a następnie powrócił do realiów Thatcher w Wielkiej Brytanii. około 1987.

Czysty dżem.

"Wszyscy wydawali się załamani, jakby powiedziano im, że nie mogą nic zrobić", wspomina fotograf, odnosząc się do poczucia całkowitej separacji, ale w nocy ludzie wciąż znajdowali sposoby na zjednoczenie. "Czasami około trzeciej nad ranem jest taki moment, i czyjaś twarz ma wyrazisty wyraz: sposób na zjednoczenie wszystkiego, a to jest niesamowite, wszyscy to czuliśmy, każdy, kto chodził do klubów, który był dzieckiem i miał pasję do podróży, czuł to, ale zrobienie tego zdjęcia lub nawet serii zdjęć To bardzo ważne. " Udokumentowanie takich chwil szczęścia stało się podstawą jego pracy..

Kosz.

Jak on się czuje z tym, że teraz każdy, kto jest w stanie trzymać smartfon w rękach automatycznie staje się fotografem? "Zawsze lubiłem fotografię, ponieważ fotografia jest sztuką egalitarną, zanim pojawiły się te wszystkie telefony, zostaliśmy zaproszeni na każde ważne wydarzenie, oczywiście, wszystko jest teraz inne, nic z tego. zmieniając się, też się zmieniam. " W tym przypadku oznacza to, że przeniósł się z portretów i zdjęć w klubach do projektu na dużą skalę. Chce zamienić wydruk z setkami zdjęć, jak mozaika - "jedno zdjęcie imprezy klubowej każdej nocy w roku" - w gigantyczny kawałek, jak witraż. Fotograf nazywa to "kluczem do przyjemności".

Dingwalls.

Jeśli chodzi o przyszłość klubów nocnych, Adam nie jest chętny do rozwinięcia tego tematu. "Nie jestem pewien, czy mogę odpowiedzieć na to pytanie: Myślę, że to, co dzieje się w londyńskich klubach, to to samo, co stało się ze stacjami benzynowymi w Londynie, wypróbuj tu samochód, dokąd jeżdżą stacje benzynowe? a teraz buduje się biura na swoich miejscach, tak stało się na West Endzie, a to samo dzieje się wszędzie, a sprzedaż tych budynków stała się zbyt kusząca. ".