Tajemnice wielkich mistrzów poezji fotograficznej oprawiają Edward Buba

Życie jest skomplikowane, aw każdej chwili odbywają się w nim ciche i niezauważalne wydarzenia. Te wydarzenia, jeśli nie zwracają na nie należytej uwagi, nie przenikają się serdecznie z każdym z nich, są zanurzone w nieistnieniu, umrzeć, jeszcze mniej wytrzymałe niż motyle.

Prawdopodobnie, w celu zachowania tych delikatnych istot, potrzebujemy takiego lirycznego reportera, jak Edward Buba (1923-1999). Na jego zdjęciach nie dzieje się nic znaczącego. Dzieci bawią się, opadają liście, pocałunki kochanków. Ale spoglądając, zaczynasz rozumieć, że to jest prawdziwe życie. Miłość do niej odczuwana jest w każdym kadrze. Sam Buba powiedział: "Fotografować to wyrazić wdzięczność". Ta wdzięczność i łatwość bycia są rozlewane na każde zdjęcie. Zanurz się we wszystkich, przyjrzyj się uważnie, cicho, szepcząc dzięki.

Ciepłe fale pochodzą z tych zdjęć - ciepło ludzkich emocji zamrożonych na tych zdjęciach wciąż promieniuje. Gry dziecięce, spokojne prowincjonalne miasteczka Francji, życie rybaków - to właśnie przyciągnęło wzrok fotografa. We wszystkich tych pracach można wyczuć zadziwiającą zdolność złapania - zachowania emocji i uczuć w dwuwymiarowej przestrzeni fotograficznej. Jeśli zaczniemy mówić o humanizmie w fotografii, to pierwszą rzeczą, o której warto wspomnieć, będzie oczywiście Edward Buba. Przytulne ludzkie ciepło płynące z każdego zdjęcia wskazuje na obecność prawdziwego, prawdziwego życia..

Edward Buba urodził się w 1923 roku, otrzymał wykształcenie artystyczne, aw latach czterdziestych pracował jako grawer. W 1945 zainteresował się fotografią i zaczął podróżować. Dwa lata później otrzymał nagrodę Kodaka. Potem przez prawie czterdzieści lat jego zdjęcia stały się jego biografią. Wydaje się, że na każdym z nich stoi tożsamość fotografa - subtelne teksty, posiadające rzadki dar obserwacji. I dzięki. To także jest prezent.

(Razem 60 zdjęć + 1 wideo)

Źródło: culturainquieta.com