Rtęć w listopadzie 2011 r

Sonda kosmiczna NASA (Messenger) nadal bada Merkurego. Prawie kończąc mapowanie planety z rozdzielczością 2,5 km / pix, urządzenie przystąpiło do szczegółowego przeglądu powierzchni Merkurego z rozdzielczością 10 razy większą! W ubiegłym miesiącu "Messenger" stał się pulą Caloris, ogromnym kraterem uderzeniowym, którego dno zawiera wiele interesujących szczegółów. Po raz pierwszy możemy zaobserwować tak wyraźne i szczegółowe zdjęcia powierzchni planety najbliższej Słońcu.!

(Łącznie 10 zdjęć)

Źródło: biguniverse.ru

1. Zrzut powierzchni Merkurego z rozdzielczością 250 metrów na piksel. Podczas pracy Messenger przejrzy 90% powierzchni Merkurego z podobną rozdzielczością, aby zbadać jego morfologię. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

2. Ogromna kałuża pochodzenia uderzeniowego, Caloris Basin, na Merkurym. Powierzchnia basenu pokryta jest zamarzniętą lawą. Jest znacznie młodszy od otaczającego terytorium, a więc jest na nim o wiele mniej kraterów. Ale ciekawe rysy i fałdy są wyraźnie widoczne, co wynika z nierównomiernego chłodzenia powierzchni. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

3. Patrząc na krajobraz merkuriański, czasami bardzo trudno odróżnić go od księżyca. Przed nami jest Basen Kaloryczny na Merkurym, ale jednocześnie odkrywamy podobne formacje tektoniczne, pęknięcia, uskoki i fałdy na Księżycu. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

4. Złożony, siatkowy krajobraz pokazany na fotografii znajduje się w dorzeczu Caloris. Centrum gigantycznego basenu znajduje się w lewym dolnym rogu. To jest Panteon Fossae, The Depress of the Pantheon. Teren pokazany na zdjęciu został określony przez siły tektoniczne, które działały tutaj po upadku gigantycznego meteorytu. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

5. Obraz anaglifowy krateru Kertesha, złożony z dwóch fotografii. Jeśli masz okulary stereo (z czerwonymi i niebieskimi obiektywami), możesz łatwo cieszyć się trójwymiarowym obrazem płaskiego krateru Mercury, którego dno pokryte jest imponującymi obniżeniami. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

6. 198-kilometrowy krater Praksitel na Merkurym. Krater pochodzi od starożytnego greckiego rzeźbiarza, który żył w IV wieku pne. e. Ten krater jest interesujący pod względem formy: zamiast centralnego wzniesienia u jego podnóża widzimy prawdziwy górski pierścień, a także nieregularne zagłębienia, w których eksponowane są warstwy lekkiej gleby. Ponadto zwracaj uwagę na ślad małych kraterów przecinających zdjęcie. Jakie siły są odpowiedzialne za tworzenie takiego toru? Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

7. 90-kilometrowy bezimienny krater na środku tego zdjęcia ma wiele małych wgłębień i pustek wypełnionych lekkim materiałem. Dość często takie "spadki" znajdują się w pobliżu centralnych wzgórz kraterów Merkurego, a nawet na ich szczytach. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

8. Patrząc na mapę Merkurego, uderza przede wszystkim duża liczba stosunkowo młodych kraterów z jasnymi promieniami świetlnymi. Ale znacznie więcej na planecie starożytnych kraterów erodowanych przez czas, zdeformowanych działaniem sił tektonicznych lub kolejnymi zderzeniami z meteorytami. Ten 90-kilometrowy krater ma nie tylko starą, wydłużoną szczelinę przecinającą dno, ale także krater uderzeniowy o średnicy 30 kilometrów, który zniszczył część szybu. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

9. Rtęć. Rzut ortogonalny globalnej mozaiki planety, centrum znajduje się w miejscu o współrzędnych 0 ° C. w., 0 ° c. D. Krater Debussy z jasnymi promieniami widocznymi na południe, a na północnym wschodzie łatwo zauważyć ogromną kałużę Rachmaninowa z górskim pierścieniem na dole. Ta mozaika, opublikowana 29 i 30 listopada, składa się ze zdjęć wykonanych w różnych rozdzielczościach. Rozdzielczość wynosi średnio 2,5 km na piksel. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington

10. Rtęć. Środek mozaiki znajduje się w 0 ° C. w., 90 ° c. Ciemny basen Rachmaninowa znajduje się na północnym zachodzie, na południu widoczny jest ogromny i, jak widać, znacznie starszy Rembrandt Basin, a na wschodniej krawędzi dysku widoczna jest największa zbiorniczka uderzeniowa, Caloris. Rozdzielczość zdjęcia wynosi około 2,5 km na piksel. Zdjęcie: Laboratorium Fizyki Stosowanej NASA / Johnsa Hopkinsa / Carnegie Institution of Washington