Nowy Jork 70

Na początku lat siedemdziesiątych fotograf Camilo Jose Vergara odwiedził Nowy Jork i oto, co zobaczył: "Przybyłem do Nowego Jorku podczas wojny w Wietnamie w 1970 roku, zanim ledwo zdołał uciec przed bankructwem. Wyrafinowane budynki zostały opuszczone, ulice były brudne, parki puste, szkoły wyglądały na zaniedbane. Stada psów biegały po opuszczonych domach, a drzewa rosły na ich dachach. Osadnicy otworzyli drzwi i zrobili dziury w ścianach. Usunęli deski z okien, aby uzyskać naturalne oświetlenie i wentylację, zamieniając puste budynki w schrony dla bezdomnych, narkomanów i strzelających galerii..

Zobacz także problem - Nieskończone historie z lat 70. Nowy Jork, Spojrzenie na zbrodnię Nowego Jorku - 30 lat temu, Historyczne portrety Nowego Jorku w nowej perspektywie

(Łącznie 24 zdjęcia)

Odwiedziłem tereny gettowe, trudne i niebezpieczne miejsca, o czym świadczy graffiti wzywające Czarnych i Latynosów do zerwania łańcuchów ucisku i uwolnienia się. Dynamiczne uliczne życie, buntowniczy duch, brak białych ludzi, zniszczone domy i ciągły strach przed okradzionym lub zabitym. Na ulicach stanąłem w obliczu gniewu i zamieszania. Ludzie nie wiedzieli, kiedy i gdzie czekać na następny cios..

Chodniki były kontynuacją przestrzeni życiowych. Młodzi ludzie stali pod ścianami. Kościoły pozostawiły otwarte drzwi. Kapłani siedzieli na ścieżkach przed ich domami modlitwy. W tym czasie dorośli uśmiechali się jak dzieci i prosili mnie o pokazanie im powstałych zdjęć. Czasami słuchałem, o czym ludzie mówią w budkach telefonicznych. Raz usłyszałem, jak mężczyzna rozmawia przez telefon, że jego dziewczyna wyrzuciła wszystkie swoje rzeczy przez okno ich mieszkania..

Fotografowałem ludzi w metrze, mężczyzn grających w domino, znaki drogowe, reklamę domów i oczywiście graffiti. Dołączyłem do wesela, wdrapałem się do budynków mieszkalnych i zrobiłem portrety starszych ludzi siedzących w ciemnościach i wyglądających stamtąd na ulicę..

Chciałem uchwycić tajne życie w getcie. Zawsze miałem przy sobie kilka obiektywów: obiektyw szerokokątny do robienia zdjęć panoramicznych i teleobiektyw do fotografowania bardziej konkretnych scen. Na wczesnym etapie mojej dokumentacji nie zapisywałem nazwisk osób i adresów budynków. Próbowałem uchwycić istoty, które wykraczają poza czas, imiona i przestrzeń fizyczną..

Strach był częścią mojej działalności fotograficznej. Nauczyłem się chodzić szybko i przejść przez ulice w odpowiednim momencie, aby uniknąć spotkania z grupą groźnych młodych ludzi. Kilkakrotnie mówili mi, żebym opuścił dzielnicę, w przeciwnym razie mój aparat byłby zrobiony albo złamany. Raz zostałem uderzony w twarz, a moje okulary spadły na ziemię. W tych rzadkich przypadkach, kiedy wpadałem na samochód policyjny w tych okolicach, funkcjonariusze organów ścigania podejrzewali mnie o sprzedaż lub poszukiwanie narkotyków. Powiedziawszy, że się zgubiłem, poradzili mi natychmiast wyjść, ostrzegając mnie, że mogą mnie okraść..

Na początku lat 70. byłem świadkiem rany od noża młodego czarnoskórego mężczyzny, który wysiadł z pociągu na platformie północnej na 125. ulicy. To był słoneczny dzień i nawet nie sądziłem, że takie zdarzenie może się wydarzyć. Krew spływała po piersiach ofiary. Atakujący uciekł, rozglądając się kilka razy, aż zniknął za rogiem na Madison Avenue..

Teraz, w 2013 roku, cieszę się, że moje wczesne zdjęcia z Nowego Jorku przetrwały do naszych dni. Na tych zdjęciach widzę blaknące przebłyski miasta, które zniknęło - historyczne artefakty, osobiste chwile z życia ludzi, zniszczone budynki, wszystko to pozostaje ".